Spotkanie w oazie dobiegło końca.
Pożegnałem się z towarzyszami broni, jednym spojrzeniem zapamiętując ich twarze, jakby miały mi towarzyszyć w drodze poza granice tego świata.

Lecz gdy ostatnie słowa ucichły między palmami, nie skierowałem się ku Zigurze, jak wielu mogłoby oczekiwać.
Moje kroki powiodły mnie w przeciwnym kierunku - ku górom, gdzie wiatr niesie echo dawnych legend, a wydmy milkną, jakby bały się dalej podążać.

Czy idę tam, by odejść w spokoju, z dala od ludzkich oczu?
Czy może w stronę pradawnego źródła mocy, którego energie odmieniły monstra i… być może nadal coś wzywa mnie z głębi pustyni?

Tego nikt już nie wie.

Pozostaje jedynie ślad stóp prowadzący ku kamiennym szczytom,
i pytanie, które być może nigdy nie doczeka się odpowiedzi.

Tym samym z legendarnej liczby pięciu Islamistów zrobiło się czterech.

O to to. Wcale nie jestem gruby - po prostu samodzielnie stanowię jedną czwartą populacji całego państwa...
:-)

Rokara zamknęła oczy, upiła kilka łyków chłodnego napoju i przez ułamek sekundy rozkoszowała się przyjemnym orzeźwieniem.
Na bazarach od kilku dni wrzało. Niespodziewana zmiana Sułtana. Po długim panowaniu i latach spokoju przez Sułtana Nikosa w spokojne Ziguryjskie życie wdarło się zamieszanie. Przejęcie władzy, napływ rycerzy dzielnie stawiających czoła pustynnym potworom, podniesione podatki. Po tym wszystkim nasza wspaniała kraina została bez opieki i bez prawa.

Ledzie gadali, nikt nie wiedział co przyniesie jutro.

Rokara spojrzała na wóz z worami prosa, z wyhaftowanymi zielonymi płomieniami.
"Nadszedł czas, aby porzucić kupieckie życie i znów powierzyć się w służbie dla ludzi, którzy kiedyś pomogli mi powstać z popiołu. Czas spłacić dług, kiedy ojczyzna wzywa".

Ciemnowłosa dziewczyna podeszła do konia, z juków wyciągnęła dwa pergaminowe zwoje. Sprężystym krokiem podeszła do słupa w centrum bazaru, przypięła jeden pergamin, spojrzała na dokument, a na twarzy wypłynął uśmiech. Następnie podążyła w stronę Seraju z drugim dokumentem.

Kilku okolicznych handlarzy podeszło do słupa, sprawdzić zawieszony pergamin.

"Rokara Czarna herbu Zielony Płomień - Wybory kandydowanie - TAK"

Koniec bezsułtania. Niech nam Rokara panuje miłościwie :)

Jedwabny materiał sukni dawał złudne odczucie chłodu. Rokara stała wyprostowana obok Nikosa, obydwoje stanęli do wyborów, obydwoje prawi, obydwoje z doświadczeniem, obydwoje się wspierali. Zerknęła kątem oka na swego rywala. Ubrany w piękny, galowy kaftan podszywaniu złoconymi nićmi. Był wyższy od niej niemal o głowę, a Rokara nie należała do drobnych dziewuszek. Przystojny, surowy wyraz twarzy, lata opieki nad Zigurą dodały mu kilku zmarszczek, ale w aurze Nikosa można było wyczuć szacunek i dostojeństwo. Rokara zauważyła także zmęczone oczy towarzysza. Nie czuła presji, ani tremy, wiedziała, że niezależnie od wyników wyborów, Zigura dostanie odpowiednią opiekę.

Nastał ten czas, Herold wyszedł na plac. Ogłoszono wyniki.

"Wyborem ludu, przez którego przemawia najwspanialszy nasz Pan, miłościwy Allah, opiekę i powinności nad Słoneczna Zigurą obejmując stanowisko Sułtana zostaje... Rokara Czarna herbu Zielony Płomień"

Tłum zawrzał, a nad głowami zafalowaly czarno-zielone husty, trzymane przez Ziguryjczyków.
Rokara uśmiechnęła się szeroko, poczekała aż pierwsza wrzawa ustanie, uniosła dłoń, wszyscy umilkli wpatrzeni w Sułtankę.

"Masza Allah kochani Ziguryjczycy, wróciłam do domu, mam nadzieję, że razem odbudujemy go na nowo! Insha’Allah.
Allahu Akbar!"

Tłum znów zaczął wiwatować.


____________

Kochani dziękuję za zaufanie, nowe prawa i stosunki niebawem pojawią się na forum oraz w Seraju.

Sułtanka ogłasza:

Zejście z Czarnej Listy Zigury:

Dama Avril, umieszczona na naszej liście z dopiskiem "amazonka" - wielokrotna śmierć postaci, od tysięcy tur w nowych żywotach kroczyła prawą drogą kupiecką, nie wadząc i nie krzywdząc nikogo.
Z woli Allaha oczyszczam damę Avril oraz otwieram dla niej bramy Zigury.


Wszystkim potrzebującym Islamistom przypominam o pozostawianiu zleceń na listy żelazne w magazynie w Zigurze lub zgłaszanie się po odbiór osobisty. W miarę przyrostu listów w Seraju, staram się rozdzielać listy sprawiedliwie.



Sułtanka Rokara Czarna herbu Zielony Płomień

Noc okryła Zigurę jedwabiem ciszy, a gwiazdy migotały wysoko, jakby czujnie strzegły granic krainy. Nad wszystkim górował minaret — smukły, jasny, niczym włócznia skierowana ku niebu.

Tego wieczoru Sułtanka Rokara Czarna stanęła na tarasie swojej cytadeli. Jej postać była stateczna jak skała oazy, która od wieków opiera się burzom, a jednocześnie łagodna jak strumień życiodajnej wody płynący w cieniu palm. Oczy Sułtanki połyskiwały mądrością i spokojem — takimi, jakich pragnie każdy lud od swojej władczyni.

Podniosła dłoń i rzekła:

„Zapalcie lampę na szczycie minaretu.
Niech jej blask roześle się po pustkowiach.
Niech tym, którzy zaszli za daleko, wskaże drogę ku domowi.”

Straż wykonała polecenie, a gdy płomień zapłonął, rozświetlił noc jak gwiazda, którą Allah umieścił w rękach człowieka. Światło było silne, czyste i niosło w sobie łaskę, jaką Sułtanka darzy nawet tych, którzy splątali swoje ścieżki z obcymi, dalekimi krainami.
Bo Rokara Czarna miała serce, które chciało ocalać — nawet tych, którzy odsunęli się od jej dworu i od piasków, z których wyrośli.

U stóp wieży stała stara niania, wsparta na drewnianym kosturze. Jej postać wydawała się krucha jak wysuszony liść daktylowca, lecz w spojrzeniu połyskiwała pamięć dawnych lat. W blasku minaretowej lampy twarz staruszki wyglądała na jeszcze bledszą niż zwykle, jakby światło chciało wydobyć z niej wszystkie cienie minionych wspomnień.

Patrzyła w górę z dumą, która rozgrzewała jej zmęczone serce… ale i ze smutkiem, bo wiedziała — nawet światło zapalone z woli tak wielkiej władczyni nie zawsze zdoła skrócić drogę tych, którzy wędrują za daleko.

A jednak, pełna wiary, uniosła twarz ku gwiazdom i wyszeptała:

„Niech Allah wyprostuje kręte ścieżki błądzących"

Sułtanka ogłasza:

Zejście z Czarnej Listy Zigury:

Patrixus II Stary - współpraca z CL (Nikos) - wypełnienie ustalonego warunku, od dzisiaj bramy Zigury otwarte są dla Rycerza Patrixusa, jednak wzrok Sułtanki bacznie będzie obserwować poczynania Jego, a jeśli prawo Zigury złamane zostanie, Rycerz wróci na Czarną Listę.



Wszystkich chętnych Islamistów zapraszam do ojczyzny, gdzie rozdawać będę medaliony z półksiężycem. Wierzę, że zawsze jesteście pełni sił, jednak znam trudy przepraw górskich. Allah chce by dzieci Jego w zdrowiu i pełnej witalności mogły głosić Imię Jego na wszystkie strony świata.


Sułtanka Rokara Czarna herbu Zielony Płomień