Lub z palca

Wolę wersję Jana Brzechwy aniżeli Halkaty ;p

Tak, Halkata ma w zasadzie rację, ale właściwą odpowiedzią jest łyko ;)

A to wobec tego:

Łania stała na granicy czesko-francuskiej. Do którego państwa należy?

W głębokim, mrocznym lesie, który otaczał małą wioskę, żyła wiedźma imieniem Elira. Od wielu lat jej życie było samotne. W jej chatce na skraju lasu czuć było zapach ziół, kadzideł i magii. Ludzie z wioski unikali jej, bo bali się jej mocy, lecz nikt nie wiedział, jak wielka była jej tęsknota za bliskością drugiego człowieka.

Pewnej nocy, kiedy księżyc świecił jasno, a niebo było pełne gwiazd, Elira poczuła obecność kogoś, kto nie powinien być tu obecny. Zgasiła świece, a w ciemności jej serce zaczęło bić szybciej. Na skraju lasu pojawił się duch – blady, półprzezroczysty byt, o smutnych, pełnych tęsknoty oczach. Jego postać była nieco zamazana, jakby unosiła się nad ziemią, a jego obecność niosła ze sobą zimny dreszcz.

Duch, który miał na imię Aelric, nie był jednak zwykłym duchem. Kiedyś był człowiekiem, młodym wojownikiem, który poległ w bitwie, a jego dusza utknęła pomiędzy światami, nie mogąc znaleźć spokoju. Wieki spędził wśród cieni, aż pewnej nocy trafił na chatkę Eliry. Jego serce, które przez wieki było zimne, poczuło coś, czego nie doświadczył od czasu swojej śmierci – ciepło.

Elira nie bała się, choć była świadoma, że to, co widzi, jest czymś nadprzyrodzonym. Czuła w sobie magię, która wiązała ją z tym duchem. Wyszeptała zaklęcie, które miało sprawić, by duch jej nie skrzywdził. Jednak Aelric, zamiast ją zaskoczyć, tylko powiedział:

– Nie chcę cię skrzywdzić. Chciałbym po prostu poczuć, że ktoś mnie rozumie.

Elira patrzyła w jego smutne oczy i poczuła coś, czego się nie spodziewała – współczucie. Wiedźma przez wiele lat znała samotność, ale nigdy nie spotkała kogoś, kto w podobny sposób cierpiał. Zaczęła z nim rozmawiać, choć wiedziała, że ich rozmowy nie będą łatwe. Mimo to, z każdą chwilą spędzoną z Aelriciem, jej serce zaczynało bić w rytm jego obecności.

Z czasem Elira odkryła, że to, co łączyło ją z duchem, nie było jedynie współczuciem. Czuła, jak jego duch przenika przez jej ciało, wypełniając ją ciepłem i uczuciem, którego tak bardzo brakowało. Miłość, która rodziła się między nimi, była dziwna i niemożliwa, bo Elira była ciałem, a Aelric – cieniem. Jednak nic nie mogło powstrzymać tej więzi, która z dnia na dzień stawała się silniejsza.

Czasami duchy były skazane na wieczne błądzenie w ciemności, ale Aelric nie czuł się już zagubiony. Choć nie mógł dotknąć Eliry, jej obecność wystarczała. Rozmawiali długo w nocy, o miłości, o stracie, o wszystkim, co ich łączyło, mimo tego, że byli z dwóch różnych światów.

Jednak pewnego dnia, po kolejnej rozmowie przy księżycu, Aelric spojrzał w oczy Eliry i powiedział:

– Miłość, którą czuję, sprawia, że zaczynam się zmieniać. Moje ciało zanika, ale moje serce rośnie. Zbliżam się do końca tej drogi, Eliro. Kiedyś muszę odejść, ale wiem, że w moim sercu na zawsze będziesz ty.

Z łzą w oku Elira przytuliła pustą przestrzeń, w której czuła jego obecność. Wiedziała, że ich miłość była niemożliwa, ale także piękna w swojej czystości. Duch Aelrica odszedł, ale Elira czuła, że jego obecność będzie z nią na zawsze – w każdej chwili, w każdym zakątku lasu, w każdej czarodziejskiej nocy.

Choć ich miłość była krótkotrwała, była wieczna.

*********
Takie to zgrabne opowiadanie napisała w 30 sekund moja supersztuczna nadinteligencja. Moja bo w moim Lenovo :D Czy dostanę order gpt?

Autor: Kropla Rosy zdjęcie 2025-02-12 21:35:00 150430
Tak, Halkata ma w zasadzie rację, ale właściwą odpowiedzią jest łyko ;)

A to wobec tego:

Łania stała na granicy czesko-francuskiej. Do którego państwa należy?


A od kiedy Czechy graniczą z Francją? O.o
Lub inaczej: jeśli przyjmiemy że granicą jest Państwo Niemieckie to pewnie była niemką ^^

Obwieszczenie Królewskie

Kochane Damy i Rycerze wiary katolickiej i innych wyznań 🙂

Ogłaszam, że w swej łaskawości i dobroci, a także okazaniu wdzięczności Wam za Waszą życzliwość i zaufanie zostanie zorganizowany Królewski Piknik Albioński,
na którym odbędzie się wręczanie królewskich orderów na różne okoliczności w geście docenienia działań, postaw czy zachowań Dam i Rycerzy.
Pragnę też uhonorować moją Straż, która dzielnie walczy ze złem.

Piknik obfitować będzie w jadło, napoje i zabawy z nagrodami.
Odbędzie się on w Albionie, w Dolnym i Górnym Mieście, dnia 8 argosb (czasu realnego, niedziela, 6 kwietnia AD 2025, godz. 20.00)

Sponsorem Królewskiego Pikniku Albiońskiego jest zacna drużyna LEGION

Zapraszam gorąco
Królowa Albionu
Kropla Rosy

Omhaloski coś zaspały
Dawno wątku nie widziały
Cicha cisza dźwięczy w uszach
Nikt się tutaj nie porusza.

Pora się z letargu budzić
Porozciągać mięśnie, ludzi.
Hop do góry zacny watek
Bo to miły jest zakątek!

Dobrze Cię widzieć Kropelko!

Dziękuję Aneirinie :)

Wracam powoli, szykujcie się znów na kalendarz adwentowy :)

Ale wcześniej..
Będą chyba niespodzianki :)

No to może zaczniemy od anagramowanek.

1. N i e d o w i a r e k

2. O p o r t u n i s t k a

Należy ułożyć z liter tych wyrazów jak najwięcej słów.
Jeśli będą to rzeczowniki, to w mianowniku, liczba w sumie obojętna
Odpowiedzi proszę zamieszczać w tym wątku.
Nie, tych dwóch słów nie łączymy ;)

1)
nie, do, od, war, na, we, oda, woda, wodnik, wir, wirnik, wirek, wiadro, wiek widok, rok, rak, raki, krowa, rad, dni, dno, dnie, dar, dane, dworek, dworak, dwa, dwie, worek, rodak, rowek, krew, krewni, krewna,kreda, kora, nora, norka, norek, nowe, nowa, wino, wiano, kino, dino :-), dawno, dawne, dawni, era, wierna
no oczywiście "i", "a", "o"]

Zapewne jeszcze trochę można ułożyć :P
Drugie słowo daje chyba węcej możliwość, ale zostawę je innym :)
'

Padły hasła "nie" i "wodnik". Ktoś mnie wzywał?

1. N i e d o w i a r e k

Nie, niwa, nerka, norka, nora, nowa, nawo,
i, ikra, ido, Irek, ikra,
e, era, erka, Edo (Miasto japońskie), Eden, ekran
do, diwa, dar, Darek, drewno, dek, derka, danie, dok, drak, dranie, dorwani, dron
o, owa, owe, on, odwar, orka, orna, okna, orda
w, worek, wiaro, wiadro, wiek, wrak, wodne, woda, wieko, wek, wir, wino, wina, winda, wierna, warek, kwadro, wianek, wonie
a, akr, Arek, Aron,
Ra, rekin, rok, rak, ranek, rodne, rano, reda, rwanie, radni,
krowa, konie, kawo, kiwa, kar, karne, kawior, korne, kreda, kina, kona, konar, koran, kreda, Karen, koder, krew, kran,

Oportunistka

O, ot, on, oni, ona, ono, oko, oporna, opona, opos, otok, orna, ork, okop
Po, por, port, pot, post, par, parka, park, parno, porno,
Rak, rano, rani, ropa, rok, rant,
To, tor, tur, tar, tak, tani, tanio, topi, tort, tunika, topora, toporna, toporka, tost, tato, turnia
U, unik, ukrop, usta, ustnik, unia, ustano, Ustka, unita, upita,
Stopnia, stopni, sak, stan, sport, spina, spaniu, sunia, Sonia, sroka,
Kot, rop, konia, kort, kopru, kopani, kopna, kotna, konar, kontur, kasto, kaso, kart, kop, kopar, kura, koturn,

W sercu Albionu, gdzie krzyżują się dawne trakty kupieckie wznosi się świątynia niezwykła. Zbudowana z białego kamienia, lśni w słońcu niczym obietnica, a w świetle księżyca jawi się jak pomnik dawno zapomnianych czasów.

Nie biją w niej dzwony, nie słychać śpiewów ani kroków pielgrzymów. Cisza mieszka w jej krużgankach, a jedynym mieszkańcem jest Mędrzec. Nikt nie zna jego imienia ni rodu, a i jego wieku nikt by nie odgadł — czy jest starcem, czy duchem, czy tylko snem?

Wewnątrz, w chłodnym półmroku, na ołtarzu z marmuru spoczywa księga ogromna, oprawiona w skórę ciemną jak noc bez gwiazd. I dzień po dniu, noc po nocy, Mędrzec pochyla się nad pergaminem, prowadząc po nim swe pióro.

Zapisuje imiona ludzi.
Nie pyta, nie uprzedza, nie wyjaśnia. Jednych wybiera, innych pomija. Czasem wystarczy spojrzenie w oczy, czasem jedno słowo, a czasem i cisza staje się powodem, by imię zostało utrwalone w wieczności.

Nikt w Albionie nie zna znaczenia tej listy.
Jedni głoszą, że to spis wybrańców, których dusze zostaną ocalone i uniesione ku światłu.
Inni wierzą, że to księga potępionych, którym przeznaczono cierpienie w cieniu bez końca.
A są i tacy, którzy mówią, że Mędrzec nie służy ani bogu, ani demonowi, a lista jest igraszką losu, której sens zna tylko on sam.

Lecz jedno pozostaje pewne:
kiedy pióro dotyka pergaminu, imię zapisane nie ginie już nigdy.

Tak trwa świątynia z białego kamienia,
a w jej wnętrzu Mędrzec i lista
co nie doczeka się wyjaśnienia... ^^